HERNANI DAGO PENOSO

        Anonimoa, 1875

Askok dakite nola nik

luzaro egun bat onik

ez daramala Hernanik;

beti tiroka granadapian

dauka Santiagomendik;

gaitz da libratzen argandik,

kaltiak dirade haundik,

egiten diranak handik.

Bala bat lehertzen kalian,

bestia berriz aidian,

beti badira bidian;

lo ez dagonak maiz aitzen ditu

tiro soñuak aldian:

egunaz hala gabian,

beti etxietan bian

egon bihar da gordian.

Urbietaren herria,

lehenaz etzana berria,

alperrik galdu da ia;

galbai zahar baten itxuran dago

granada zuloz josia;

Kontzejua da hausia,

joan zan aidian guzia,

frankok galdurik bizia.

Gerra zan ezkeroz hasi,

izan da zenbait desgrazi,

gaitz asko dira ikusi;

jende asko da gelditu pobre,

herria berriz itxusi;

horla izate ta guzi,

sufritzen diranak bizi,

plazik eztute nahi utzi.

Hernani dago penoso,

beti tiropian preso,

hartzen du zenbait balazo;

lenaz gain beste bateria bi

berriak dizkate jaso;

hoiek harturik eroso,

gogor diote eraso,

puskatu nahi dute oso.

Bonbakin granadak nahaste,

karkak lehen ere bastante

tira izandu dituzte;

baldin herria purrukatuta

hartzia badute uste,

beste makiña bat urte

pasa biharko dituzte,

eta hartuko eztute.